Mijn eerste werkdag ambulant

Het is koud buiten 2 graden, lange mouwen shirt maar voor de zekerheid onder mijn werkjasje, want ik heb het altijd koud. Onthoud dit stukje 🤭

Kids naar school gebracht, hondjes uitgelaten.

Koffer en tas in de auto gezet, kacheltje aan, Tom Tom staat ingesteld, radio aan,

Ik ben er klaar voor!

Eenmaal aangekomen bij het appartement, "over 50 meter, aan de rechterkant, bestemming bereikt" zegt de TomTom.

Oke fijn dacht ik, maar waar moet ik parkeren? Alles stond vol, even verderop zie ik een plekje, snel geparkeerd, koffer uit de auto gesjouwd, tas op de rug en zo loop ik door de straat.

Uhm, waar moet ik zijn? Aah...dan zie ik de hoofdingang, ik stap in de lift, 1 hoog, kijk naar het balkon en daar staat ze, te zwaaien.

Lieve mevrouw, kwam altijd met de taxi naar de praktijk, en nu kwam ik voor het eerst bij mevrouw thuis. We installeren ons bij de eettafel, "wat een mooie koffer", dat was natuurlijk ons eerste gespreksstof, de koffer.

Ze vraagt of ik na de behandeling haar nagels van de handen nog wil knippen want dat lukt haar niet meer. Natuurlijk wil ik dat doen, ik vijl de scherpe randjes er nog van af, en smeer de handen in met een fijne Crème.

We hebben het even later over het roken, tegenwoordig een hele taboe met al die rookrije zones, voorheen heel normaal. "Maar toch blijven de mensen het altijd gezellig vinden om buiten te staan bij de rokers"🤷‍♀️

Het was fijn bij mevrouw en ze vindt het ook erg fijn dat ik voortaan bij haar thuis kom, tot over 6 weken!

Deur verderop, 2 nieuwe cliënten via mevrouw gekregen, ze had nog gezegd "mijn buurvrouw en buurman zijn ook op zoek naar een pedicure, kan je het mooi combineren"

Buurvrouw en buurman deden voorheen altijd zelf de voeten, maar dat gaat tegenwoordig niet zo makkelijk meer. Mevrouw doet de deur open en ik wordt met open armen ontvangen, "kom verder"

Ik zet mijn spullen uit, dit keer zitten we bij de bank en ga aan de slag.

Dan komt meneer binnen samen met een lief hondje, al snel kreeg ik het verhaal te horen van het hondje. De moeder van meneer wou nog heel graag een hond omdat de vorige er niet meer was, maar moeder was al op leeftijd. Maar zo gezegd, zo gedaan. Meneer vertelde nog wel tegen zijn moeder, als het hondje jou maar niet overleefd.

En zo kwam het hondje later toch bij hun terecht, niet eerder een hond gehad, maar ze kunnen nu echt niet meer zonder.

Dat snap ik maar al te goed, ik kan ook niet meer zonder onze keffertjes.

Op een gegeven moment komt de zon erbij, schijnt heerlijk de kamer in, heel aangenaam dacht ik nog.